ภายใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการใครเล่าเลยจะรู้ความรัก แม้แรกเธอต่างคนไม่รู้จันแต่ปากใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการยามที่เราทั้งสองได้ผ่านพบ หลับเรื่องราวอติดที่ราวร้านเธอคือความรักเธอ ที่ฉันหามานานๆแต่ความรักดูเหมือนเลือนล้าง ผลายทางไม่เป็นแรงใจถ้าจะให้รู้พบกันยังไง ต้องกีดกันเราให้ไกลกีดกันด้วยพันฟ้าไม่ไกล ฉันยิ่นดีจะ bandwidthกีดกันด้วยผู้พาทรงฉันหลับตา ฉันไม่หวั่นไหวกีดกันด้วยเวลาฉันยิ่นดีรอแต่กีดกันด้วยใช้ตา ฉันคงต้องยอม หายแพ้ใช่มั้ยในตอนจบสุดท้ายนิยายรัก มักให้คนห่างไกลได้ย้อนพักกลับมาเพื่อพบเจอ บอกรักเธออีกครั้งแต่ความจริงของฉัน รักเราคงเป็นไป ดังนั้นไม่ได้พยายามแค่ไหน ไม่มีทางใด ที่เราจะใกล้กันคีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไปคีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหวคีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้ใช่ไหม ใช่ไหมคีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไปคีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหวคีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้ใช่ไหม ใช่มั้ยคีดกันด้วยพันธ์ฟ้าใกล้ ฉันยินดีจะมายกลีบกันด้วยเวลาท่องฉันหลับตาฉันไม่ควรไหวกลีบกันด้วยเวลาฉันยินดีรอแต่กลีบกันด้วยชั้นตาฉันคงต้องยอมหายแพ้ใช่ไหม ใช่ไหม