ภายใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการ
ใครเล่าเลยจะรู้ความรัก แม้แรกเธอต่างคนไม่รู้จัน
แต่ปากใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการ
ยามที่เราทั้งสองได้ผ่านพบ หลับเรื่องราวอติดที่ราวร้าน
เธอคือความรักเธอ ที่ฉันหามานานๆ
แต่ความรักดูเหมือนเลือนล้าง ผลายทางไม่เป็น
elled gene
และถ้าจะให้รู้พบกันได้ ต้องคีดกันเราให้ไกล
คีดกันด้วยพันธ์ฟ้า แม้ใกล้ฉันยินดีจะฝ่าไป
คีดกันด้วยผู้พาส่วงฉัน ลับตาฉันไม่ว่านไหว
คีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตา
ฉันคงต้องยอมท่ายแพ้ใช่ไหม
ในตอนจบสุดท้ายนิยายรัก มักให้คนห่างไกลได้ย้อนพัก
กลับมาเพื่อพบเจอ บอกรักเธออีกครั้ง
แต่ความจริงของฉัน รักเราคงเป็นไป ดังนั้นไม่ได้
พยายามแค่ไหน ไม่มีทางใด ที่เราจะใกล้กัน
คีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไป
คีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหว
คีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้
ใช่ไหม ใช่ไหม
คีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไป
คีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหว
คีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้
ใช่ไหม ใช่ไหม
คีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหว
กีดกันด้วยเวลาฉันยิ่งให้รอ แต่กีดกันด้วยชั้นตาฉันคงต้องยอมหายแพ้
ใช่ไหม ใช่ไหม