ภายใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการใครเล่าเลยจะรู้ความรัก แม้แรกเธอต่างคนไม่รู้จันแต่ปากใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการยามที่เราทั้งสองได้ผ่านพบ หลับเรื่องราวอติดที่ราวร้านเธอคือความรักเธอ ที่ฉันหามานานๆแต่ความรักดูเหมือนเลือนล้าง ผลายทางไม่เป็นelled geneและถ้าจะให้รู้พบกันได้ ต้องคีดกันเราให้ไกลคีดกันด้วยพันธ์ฟ้า แม้ใกล้ฉันยินดีจะฝ่าไปคีดกันด้วยผู้พาส่วงฉัน ลับตาฉันไม่ว่านไหวคีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมท่ายแพ้ใช่ไหมในตอนจบสุดท้ายนิยายรัก มักให้คนห่างไกลได้ย้อนพักกลับมาเพื่อพบเจอ บอกรักเธออีกครั้งแต่ความจริงของฉัน รักเราคงเป็นไป ดังนั้นไม่ได้พยายามแค่ไหน ไม่มีทางใด ที่เราจะใกล้กันคีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไปคีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหวคีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้ใช่ไหม ใช่ไหมคีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไปคีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหวคีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้ใช่ไหม ใช่ไหมคีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหวกีดกันด้วยเวลาฉันยิ่งให้รอ แต่กีดกันด้วยชั้นตาฉันคงต้องยอมหายแพ้ใช่ไหม ใช่ไหม