ภายใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการ
ใครเล่าเลยจะรู้ความรัก แม้แรกเธอต่างคนไม่รู้จัน
แต่ปากใจเพียงครั้งเดียว ไม่มีทายชั่วการ
ยามที่เราทั้งสองได้ผ่านพบ หลับเรื่องราวอติดที่ราวร้าน
เธอคือความรักเธอ ที่ฉันหามานานๆ
แต่ความรักดูเหมือนเลือนล้าง ผลายทางไม่เป็น
แรงใจ
ถ้าจะให้รู้พบกันยังไง ต้องกีดกันเราให้ไกล
กีดกันด้วยพันฟ้าไม่ไกล ฉันยิ่นดีจะ bandwidth
กีดกันด้วยผู้พาทรงฉันหลับตา ฉันไม่หวั่นไหว
กีดกันด้วยเวลาฉันยิ่นดีรอ
แต่กีดกันด้วยใช้ตา ฉันคงต้องยอม หายแพ้ใช่มั้ย
ในตอนจบสุดท้ายนิยายรัก มักให้คนห่างไกลได้ย้อนพัก
กลับมาเพื่อพบเจอ บอกรักเธออีกครั้ง
แต่ความจริงของฉัน รักเราคงเป็นไป ดังนั้นไม่ได้
พยายามแค่ไหน ไม่มีทางใด ที่เราจะใกล้กัน
คีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไป
คีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหว
คีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้
ใช่ไหม ใช่ไหม
คีดกันด้วยพันธ์ฟ้าในใกล้ ฉันยินดีจะฝ่าไป
คีดกันด้วยผู้พาทรุงฉัน ลับตาฉันไม่หวั่นไหว
คีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่คีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมหายแพ้
ใช่ไหม ใช่มั้ย
คีดกันด้วยพันธ์ฟ้าใกล้ ฉันยินดีจะมาย
กลีบกันด้วยเวลาท่องฉันหลับตาฉันไม่ควรไหว
กลีบกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ
แต่กลีบกันด้วยชั้นตาฉันคงต้องยอมหายแพ้
ใช่ไหม ใช่ไหม