Það var eitt sem ógnar lítið stelpur og
sem fór oft með mér fram að sjó.
Hún var klætt í öllar peysu og náttær
með freknót nef og fléttur tvær.
Saman tvö í fjörunni við undum okkur vel
meðan kottlan var að kafa eftir kuðungi og sker.
Og á kvöldin þegar sólin síin var
sátum við í næði bæði undir stórasteini
þar sem hún í leini lagði vanga sinn
ósköp feimin upp við vanga minn.
Sýðan hef ég konur sinn
séð í kæró
á mandalein
í Mexíkó
líka þær sem kyrra hafið kafa í
og eiga heim á hafa í
sumar klættust hí alíni þegar þeim var heit
en aðrar bara klættust ekki yfirleitt í neit
Alltaf samt í huga mér og hjarta bjóð
Hún sem klætt í öllar peysu og náttær
Þessu undir stórasteini
forðum tíð í leini
lagði vanga sinn
ósköp feimin upp við vanga minn.
ósköp feimin upp við vanga minn.
Sumar klættust hí alíni þegar þeim var heit
En aðrar bara klættust, ekki yfir leitt í neitt.
Alltaf samt í huga mér og hjarta bjóð.
Hún sem klætt í öllar peysu undir stóra steini,
forðum tíð í leini, lagði vanga sín.
Ósköp feimin upp við vanga minn.
Ósköp feimin upp við vanga minn.