In de ochtend druilt de regen,
thee met m'n zuurverdiend brood,
de vrijkasselle flat valt tegen,
drie bij vier is niet zo groot.
Maar waar moet ik heen?
De stad maakt me alleen.
Maar in de wijk bij kata zeven,
daar kom ik weer tot leven,
want achter die kassa daar zit Stien.
Ze kan aantslaan wat ze wil,
maar mijn hart dat staat haar stil,
als ze zegt,
meneer,
des achten der tucht bin.
Na het werk ga ik fietsen,
veel collega's op kantoor,
af en toe een shaggie bietsen,
ze luisteren maar met één oor,
het loopt al tegen vijf,
de chef of ik overwerken blijf.
Het loopt al tegen vijf,
de chef of ik overwerken blijf.
Maar in de wijk bij kata zeven,
daar kom ik weer tot leven,
want achter die kassa daar zit Stien.
Ze kan aantslaan wat ze wil,
maar mijn hart dat staat haar stil,
als ze zegt,
meneer,
des achten der tucht bin.
Bij de tv zuffen en gapen,
de omroepster jongens wat een nijt,
naar de piraten ga ik maar slapen,
morgen is het weer vroegtijd,
maar ga ik dromen op mijn zij,
sta ik te wachten in die rij.
Ga ik dromen op mijn zij,
sta ik te wachten in die rij,
want in de wijk bij kata zeven,
daar kom ik weer tot leven,
want achter die kassa daar zit Stien.
Ze kan aantslaan wat ze wil,
maar mijn hart dat staat haar stil,
als ze zegt,
meneer,
des achten der tucht bin.
Maar in de wijk bij kata zeven,
daar kom ik weer tot leven,
want achter die kassa daar zit Stien.
Ze kan aantslaan wat ze wil,
maar mijn hart dat staat haar stil,
als ze zegt,
meneer,
des negenen vijftig tien.