Þið verðið að heyra eina fyra þjóka sögur,
sem ég frétti þessum einhvern hjef á fjalli.
Baronin og fylta-líðans fundan út á vegi,
fordryggin og stenduðan úr svínari á svalli.
Þeir eru húmoristar strafganir,
á stungur upp á aði,
striðaðið svolítið kallinum á dróanheim á setrið,
og klædðið hann úr druslunum,
og dressiðið upp í sílki,
og þessu þannig luxusrumi,
hvað svaðan hún sér tetrið.
Þegar hann svo vagnadi,
þá visst hann ekki raskast hvað hann var,
og rakk upp skræk,
komið þeir óðar
og ámortið sem væri hans sjálfur.
Baronin og babúan beita vagnir og trúða á sínar,
horfur næsta góðar.
Þú mann gjörðist ærið dressur í sínu ímyndið upphefð,
og ekki leiða hún lengu,
þar síl völdinn ef hann breglað,
fór að hóta öllu inn,
menn hestlar í hann búsi,
og ef þá breytu aðlokum fókett hann kakað.
En ekki fekk hann lifað af það legjó af
sprúti sem laftan og er dauðurlá aðkletjuðið,
skjóktan úr fínitunum og síðan sínar fæði gamlu druslur,
og fraktuð hann þangað aftur sem er hafðuð soktan.
Ég held ég innleggi eldri,
svo ró ég mig mátt löysan,
hverju ég heyndi þetta og húsfa hvað kallinn eldi út sér mist.
Ég myndi gefa aðlegunum fyrir að leiðum líta fýblið sem ímyndiðis ég.
Hann hefði hinnari gegist.