Þetta er sagan af litlu risæðlunni Rósu sem var alltaf kát og glöð.
Hún átti fallið teimili,
góða fóreldra og skemmtilegan lítinn bróðurs.
Rósa hafði aldrei verið leið á æfinni.
Hún lég, kló og dansaði alla daga.
Það var svo einn daginn sem mamma vart annars nefma.
Rósa var rosalega þreytt og skildi ekki
af hverju mamma var eila vek hérna.
Í dag byrjar þú í skólanum,
sagdi mamma yfir sig spennt.
Mamma hjálpaði Rósu í fötu og skó,
seti tösku og bakið á henni og leiðt hanna út.
Vá hvaða hlaut að vera gaman í skólanum
fyrst að mamma var svona spennt.
Rósa litla vál hoppaði við hlumömmu allalegð í skólan.
Egar í skólan var komið kisti mamma
litlu risaðluna sín á kynnina og hvatti.
Rósa stóð ein eftir.
Hún reyndi eins og hún gata brosa en það tókst ekki.
Rósa var leið í fyrsta sinn.
Bjallan hringdi
og krakkarni settust í sætimsín.
Góðan daginn krakkar og velkomin í fyrsta bekk,
sagdi hávaksinn og vinaleikkanína.
Ég heiti Stefán og er kennarin ykkars.
Rósa leiti kring um sig og sá alls konar krakka.
Hún sá feimin lítinn kvolp sem grúðið sig niður í borðið,
gladðilind fólald sem gat varðla sið til kjört
og stilta og prúða kongulo sem rétti eina löffinu sína reglila upp
til að spörja Stefán kanninu alls kyn spurninga.
Sum ykkar af að kannski aldrei veri burtu frá pappa og mummu
og því er eðlilegt að þið síð kannski leið?
En þetta verður allt auðveldara með hverjum deginum,
sagdi Stefán.
Rósa rétti varlega upp hendina sína og spurði Stefán kanninu.
En hvernig hættir máður eiginlega vera leiður?
Stundum lagast það með knúsi,
stundu þarf maður bara smá tíma til að jafna sig,
en yfirleikt hættir máður strax að vera leiður þegar máður hlær.
Og um leiðu hann hafi lokið orðinu,
dætti litla gladðilinda fólaldið sem hafi verið á miklu yði.
Úr stólnum sínum.
Stefán tók andkuf og hljópast að til að
aðtók hvort það væri ekki lægi með það.
En þá byrjaði fólaldið að hlæja.
Og það hlósvo innilegum frá salátri að allt í einu
voru allir krakkarnir fannir að hlæja með því.
Líka litla risaðið lam Rósa.
Eins og hendi væri veifað var Rósa ekki lengur leið.
Hún stóð upp og hjálpaði fólaldin á fæturs.
Takk fyrir!
Þaði fólaldið þegar loksins náði andanum.
Ég heiti fróti.
Viltu vera vínur minn?