Λες πως σταν ημέρες μου κενές,
χωρίς εσένα μίζερες,
μαύρο το δάκρυ θα κυλάει απ' τα βλέφαρα και λες,
πως και να βρω παρηγοριά, δεν θα ξεχάσω τίποτα,
απ' όλα αυτά που κάποτε μας δέσαν έτσι,
λες που λες.
Που και πού θα με ζητάς,
και θα σου λείπει ότι τώρα πετάς,
που και πού τα απομεινάρια μας,
θα λυτρώνουν τα σκόρπια τα βράδια μας,
που και πού θα σε ζητώ,
και θα μου λείπει ότι τώρα πετώ,
που και πού τα δυο ποτήρι σου,
θα το γεμίζω μόνο για χατήρι σου.
Λέω στον εαυτό μου ένα σωρό,
δικαιολογίες κι απόρω,
αν τα πιστεύω τελικά όλα αυτά και πάλι ξαναλέω,
πως για να ακόμα σ' αγαπώ,
πίσω ποτέ δεν θα κοιτώ,
σε ό,τι αφήσαμε να λιώσει σαν χωνάκι παγωτό.
Που και πού θα με ζητάς,
και θα σου λείπει ότι τώρα πετάς,
που και πού τα απομεινάρια μας,
θα λυτρώνουν τα σκόρπια τα βράδια μας,
που και πού θα σε ζητώ,
και θα μου λείπει ότι τώρα πετώ,
που και πού τα δυο ποτήρι σου,
θα το γεμίζω μόνο για χατήρι σου.
Που και πού θα με ζητάς,
και θα σου λείπει ότι τώρα πετάς,
που και πού τα απομεινάρια μας,
θα λυτρώνουν τα σκόρπια τα βράδια μας,
που και πού θα σε ζητώ,
και θα μου λείπει ότι τώρα πετώ,
που και πού τα δυο ποτήρι σου,
θα το γεμίζω μόνο για χατήρι σου.