Ó borg, mín borg,
ég lof a ljóst tín straiti,
tín
lauðhús og allt sem fyrir bör,
og þótt svot ár í þóft min
vangvæti er
von min eina,
eina bundin þjöi.
Og hversu sem að aðrir í því nartar
því öðla borg sem
forðum brydir mín,
og blitt, og blitt,
sem barn sin sunga hjarta,
er brjóst mitt höllt að minningum þig.
Þeim síð, þeim síð,
ég kem og gríf þér aumur,
og kísi ég ab vel hardu straitið þír,
því að þér fædist lífs minnsljós í draumur,
eitt lítið barn
og balvar ástinnir,
