Το ξέρω,
μ' έχεις καταλάβει.
Παλεύω,
να στο κρύψω όμως.
Είναι
κι αυτό το φως πανάβει.
Είμαι και πού με πιάνει η τρομός.
Γιατί δεν ως το κρύβω φαίνεται
κι αν το μαζέψω αυτό σκορπάει.
Κι είμαι ένας έρωτας που κρέμεται
σε μια φτυλιά και ξεψυχάει.
Γιατί παλεύω, μα δεν γίνεται.
Για να στο πω, δεν βρίσκω λέξη.
Κι είμαι ένας έρωτας που αφήνεται και στα μαλλιά σου έχει μπερδέψει.
Γιατί έτσι λάθος που το πάω,
θα γίνεται όλα και χειρότερο.
Σε ένα ουρανός που δεν αρνιέται,
ούτε δέχεται.
Πρέπει λοιπόν να σ' αγαπάω
κάθε φορά λίγο λιγότερο.
Και το λιγότερο με εσένας δεν ενδέχεται.
Δεν ενδέχεται.
Το ξέρω,
πάλι θα αποτύχω.
Μια αγκαλιά πως να στη δώσω.
Νιώθω σαράγισμα στον τοίχο.
Είναι και που φοβάμαι τόσο.
Γιατί ενώ στο κρύβο φαίνεται κι αν το μαζέψω αυτό σκορπάει.
Κι είμαι ένας έρωτας που κρέμεται σε μια φιλιά και ξεψυχάει.
Γιατί παλεύω μα δεν γίνεται.
Και να σ' το πω δεν βρίσκω λέξη.
Κι είμαι ένας έρωτας που αφήνεται και στα μαλλιά σου έχει μπερδεύσει.
Γιατί έτσι λάθος που το πάω,
θα γίνεται όλα και χειρότερο.
Σαν ουρανός που δεν αρνιέται,
ούτε δέχεται.
Πρέπει λοιπόν να σ' αγαπάω,
κάθε φορά λίγο λιγότερο.
Για το λιγότερο με σένα δεν αντέχεται.
Γιατί έτσι λάθος που το πάω,
θα γίνεται όλο και χειρότερο.
Σαν ουρανός που δεν αρνιέται,
ούτε δέχεται.
Πρέπει λοιπόν
να σ' αγαπάω, κάθε φορά λίγο λιγότερο.
Και το λιγότερο με σένα δεν αντέχεται.
Δεν αντέχεται.
Δεν αντέχεται.
Δεν αντέχεται.