Han Simo i stø av katten var mette av alder og år
og bået var redde for vatten og bået var mest ut av hår
og alt med da året tok ende så tenkte vel kallen med seg
at her var det tryggest kan hende å fysse en av katten i vek
Han prøvde med mange slags greier fra oljen i pipa til kni
men ettersom røynde folk seier har katten fredfoldige liv
Han gjorde sitt utørste kallen på det å bli katten sin kvitt
til dess han fikk sett seg i skallen og prøvde med blank dynamit
Han kjøpte patrona på bua med lunte allikaste sår
og rusla seg heim i den trua at nå var det endelig jord
Så hentet han katten i hagen og surra med sjelvende hand
Patrona på plass under magen med tridubbelt snøsåkeband
Han sprang i det same han tende og skolden av lunte var lang
men rekna ikke med hva som hende da katten fikk se hvor han sprang
For best som han rende ifrå han som kua i stibeint galopp
Var katten i helandet på han og dansa med lystige hopp
Å, og kallen vart meir om hvert fælen i meir han som katten var kåt
Og katten var meir om hver kjælen i løgnare kallen foråt
Han sprang som ein ungdom på atten og skam trakk av voksdale gras
Så ingen kan undres at katten fann ut det var mykje tilstand
Å, og kallen lå flad etter regna han held seg for vringa og bles
Med katten på sprang mellom beina og lunta i rykande fres
Å, lunta vart kortar og kortar han kjende det meir enn han såg
Og kallen sprang fortar og fortar med kurs for ei løe der låg
Å, det var han Simo i støa til årskommen julbeint og rund
Han kappsprang med døden mot løa og slo han med knapt ett sekund
For midt under harastetaket smatt Simo fortumla i lyk
Å, nett i det same kom braket som Målsbruten sto som ei skyp
Å, døra og litt ut av veggen drev sammen med dunder og brak
Å, somt var gulåra og leggen men verst var han skamfarem bak
Å, dokter vart båt sent og plasset i tøyen og rakk, og somt var gullåra og leggen men verst var han skamfarem bak

Og kallen var tåstra og smurt, såpass han sto oppad forresten, men katten var aldri mer spurt.