Háttegjáðiskoið.
Sólinn skeinhátt á hinni,
glamúr lemúrannir
sveipluðu sér letilega á mitt í þjágrenna.
Týkristýrið malaðið makindalega á verundinni,
og meira segja rokkabil í selinnir,
nefndi ekki lengur að busla í sundluni,
heldur flatmuguða á bakkanum
sötruðu trölubergja gos.
Professorinn gespaði órulega.
Hann var á henn dauð þryttur,
henda platan holnuð.
Há komið tímið á blund.
Og hver er betur til þess fallin að singja
skólamistarinn í sveipn en sjálfur sólkonungurinn?
Đang Cập Nhật
