Það reykti mikil gliði í litla gullpiramídanum
eftir að prófessorin náði endurhengta
fjársjóskistilinn sinn frá varúlfinum.
Í skiptum fyrir kassa af sukkulæðu húðum,
kolumbískum kaffeibönnum og kartónarakkjörablöðum.
En óveig,
þar prófessorin opnaði kistilinn var þar
ekkit að finna nema vínröða flögjölsól
í skreitta litlum gimstinum.
Þá myndi prófessorin að hann hafi immitt nota
fjársjóðinn til að kaupa nýja hálsól á tíkristýrit,
en þá dimmitt ammali síðar í mánuðinum.
Storammali, verð að segja.
Nú er íll djemni.
Gljóðdíkallin var vært alveg þurr á hverri stundu og
þau höfðu ekki enná það að skrapa saman fyrir leguni.
Hvernig óskopunum áttu þið að ná að
salna hennum 500 krónum í tæka tím?
Þá kom prófessorinum snjálfhæði í hug.
Eða eittar sagt,
þá kom dvergnum snjálfhæði í hug en prófessorinum
var kljótt að rækna sér heiður en að því.
Hann og gljóðdíkallin vendu út kljámálinni í eitt skipti þröð,
í envigi.
Disco-envigi í Stóra Dansalnum.
Þetta þótti öllum bríðlegu höfumind.