Blómálfur er álfur sem hugsar um blómin og náttúruna.
Hann er minni en álvardnir sem við köllum
huldifólk og meira segja minni en búálfur.
Blómálvardnir eru píngulitlir og liprir
og yfirleitt ósínulegir mannsöganu.
Stundum á samt sjá litla ljóð stefla en aðeins í örstu þetta stund,
þegar mari hættin og kíkir akkurat þegar
blómálvardnir stökva á milli blaða og greina.
Það er ekki margar manneskur sem geta sér og tala við blómálvana,
en Jónabegga, hún getur það.
Jónabegga býr á Sveitabæfyrir vestan.
Amma sæðin í frá alvunum og deildi með henni lilli lindarmáli.
Hún er aðstóðar kona blómálvana.
Á veturnar þurfa blómálvaninn endil að fók kvíla sig.
Þær of kallt til að fara í dvala úti,
þó þeim finnistu þetta lang best að vera út í ferskaloftinu,
svo þeir þurfa samastað yfir köldustu mánuðina.
Þegar blóminn sofa, sofa blómálvardnir.
Amma Jónabeggu á heima í litlu og fallegu
húsi sem er stundum kallað blómadirð.
Ástæðan er einfölds.
Eingin á jammörg og fallegu blóm og Amma.
Allir eru velkomnir í blómadirð.
Amma býr til vöflur og pönnukökur og fólkinu
í sveitinu finnst svo gaman að koma í kaffi.
Það er bara eitt stadir í blómadirð
sem eingin má fara og það er háaloftið.
Jónabegga vissi það að háaloftið var bansvæði,
en einn daginn braut hún reklunarnar ömmu.
Það var samt ekki viljandi.
Jónabegga var að gista hjá ömmu þegar fyrsti snjórin fjall.
Hún nátti erfitt með að sopna,
svo hún settist í stegan sem lág upp á háaloft til að lesa bók.
Þar voru nefnilega púðar og lampi.
Það var fullkominn friður í blómadirð.
Hún eirði klukkuna tefa
og kesu mala.
Annars var allgjör þögn.
Alvið þanga til það heyrði stingur ofan af loftinu.
Jónabeggu brá og hún lokati bókinni.
Áður en hún vissi af var hún komin upp í efstutröpuna.
Það var svo erfitt að stendast forvittnuna
þegar maður var svona þreytturs.
Hún bara hafði ekki orgu í það.
Þreytan viegsand samstundis þegar í efstutröpuna var komið.
Þetta var ekki eins og Jónabegga hafði ímynda sér.
Hún hætti að lofti var í fullt af kaussum og kongulofið,
en svo var ekki.
Golfið var þakkið fallegum púðum og af þeim skein
einhver fallegasta birta sem stúlkan hafði síð.
Hún nuttati augunn sín og í ljós kom að birtan stafaði
af agnar smáum verum sem lágu sofandi á púðunum.
Hún trúði varðla eigin aukum en bakaði ofur hljókt aftur niðurs þar
sem hún vildi alls ekki vekja þessar freðsælu og fallegu ljósfirur.
En svo steg hún á ranga fjöl.
Það brakaði í öllu húsinu og litlu verunar vögnuðu samstundis.
Jónabægar hljóp niðurs, alveg miður sín.
Hún hafði ólýðinast ömmu og tröbla
nætursveppn óteljandi margra þreyttir að vera.
Hún grúfðis undir seng og vonaði heitt og
innilega að amma hefði ekki vakna við brakið.
En svo ofnaðist hörðin.
Sengin var yfirandli til Jónabægu og hún þorði varðla að kíkja undan.
Hún viss ekki hvernu nún átt að útskýra þetta fyrir ömmu.
Amma dró sengina varlega nýður fyrir augu
Jónabægu og brosti fallega til hennars.
Hæ, elskan mín,
vögtu blómaulvarni þig?
Herbergið var upplýst.
Alltum kring flauruðu lillir geyslandi blómaulvars.
Þeir þurftu því að svinga núpinn og þú hefur kannski vakna við það.
Ég ætlað að kynna þig fyrir þig mír
fyrra mális en gerum það bara núna.