Αθήνα μουμες το δικό σου χώμαΤα βράδια σου τα τριφεράόταν τα δίχτυα τα γυράτου φεγγαριού με πιάνουνΚαι τα μαυριά σου δειλινάπου αλλού δεν τα βρα πουθενάποτέ να μην πεθάνουνΑθήνα και πάλι Αθήνακι απόψε τα χείλη μου ασπούνΑθήνα και πάλι Αθήνακαι γέροι και νοί και παιδιά σ' αγαπούνΜε κρύο είμαι λιακάΜ' αρέσεις Αθήνα γιατίόλα τα χείλη μουόλη η γλυκιά μας Ελλάδαστα χέρια σου Αθήνα μου έχει χτιστείόλη η γλυκιά μας Ελλάδαστα χέρια σου Αθήνα μου έχει χτιστείΚι αν κάποτε ξενιτευτώγια σένα ναι θ' ένα ρωτώτον ήλιο κι όλα τα άστρακαι στα πλακιώτικα στενάη σκέψη μου θα τριγυρνάΑθήνα ξενογιάστραΚι αν τύχει ο πλάστης μια να βγεικαι καταστρέψει όλη τη γητην πλάκα σαν η πότηςτην πλάκα σαν η πότηςκι ένα μόγελο γλυκόθα τη γλιτώσει απ' το κακόγιατί είναι κι αυτός πλακιώτηςΑθήνα και πάλι Αθήνακι απόψε τα χείλη μου ασκούνΑθήνα και πάλι Αθήνακαι γέροι και νοίκες παιδιά σ' αγαπούνκαι γέροι και νοίκες παιδιά σ' αγαπούνκαι γέροι και νοίκες παιδιά σ' αγαπούνμ' αρέσει σ' Αθήνα γιατίόλη η γλυκιά μας Ελλάδαστα χέρια σου Αθήνα μου έχει χτιστείόλη η γλυκιά μας Ελλάδαστα χέρια σου Αθήνα μου έχει χτιστεί