เมื่อไรที่สายลมพัดผ่าน
เนินนานสักเพียงไหน
ให้รับรู้ว่าความคิดถึงของฉันเอง
ผ่านสายลมฝากแสงดาวมาส่งให้เธอ
อาจอยู่ในเสียงเพลงรักเก่า
สึ้งใจได้เสมอ
ความคิดถึงอําลังส่งตรงไปหาเธอ
จากหัวใจที่เฝ้าคอยเธออยู่ตรงนี้
เวลาที่เราต่างคนต่างไกลกันรักนั้นยังผูกพันไว้ข้างๆกาย
อาจมีนาทีที่เราใจตรงกันแม้ทองฟ้าทะเลจะมีมาความกัน
แต่คงไม่หยุดความคิดที่มีเธอ
ความคิดถึงไม่ต้องพึ่งบัติหาร
เพียงแค่สายลมผ่าน
คือใจฉันมาริคาเธอ
ความคิดถึงมองไม่เห็นตื่นอยู่รอบรู้ตัวเธอ
หลับไปแล้วก็ยังจะ
ความคิดถึงยังคิดถึงยังคิดถึงยังคิดถึงเธอเหลือเกิน
คําคืนที่แสงดาวร้อยพัน
ทะเทียบกับใจฉัน
ความคิดถึงเหมือนกันกว่าอ่าวเป็นฟ้ากันจะเหมือนลมที่หายใจเข้าออกเคียงเธอ
เวลาที่เราต่างคนต่างไกลกันร้างนั้นยังผลุพันไว้ข้างกาย
อาจมีนาทีที่เราใจตรงกัน แม้ทองฟ้าทะเลจะมีเมื่อความกัน
แต่คงไม่หยุดความคิดที่มีเธอ ความคิดถึงไม่ต้องพึ่งบัติหาน
เพียงเข้าสายลงผ่าน คือใจฉันมระคาทะ
ความคิดถึงมองไม่เห็นตื่นอยู่ รอบรอบตัวเธอ
หลับไปแล้วก็ยังจา
ความคิดถึงยังคิดถึงยังคิดถึงยังคิดถึง
ถึงเธอเหลือเกิน
ค
วามคิดถึง ไม่ต้องพึ่งปฏิหาร
ที่ทําดีของภูมี
อืม...
ไม่...
...
ไม่นะคะ
หวานนิดหนึ่ง
คิดถึง
擁ิต
ความรักยังมีอยู่เสมอ เพราะฉันนั้นคิดถึงเธอ