Αν ήσουν σπίτι τρυπατό που ένας μπάξε στο ζώνιΑς ήμουν ακριματάρια να γέρνω στο μπαλκόλιΤα χίλια αυτά τα όμορφα που δεν τους μοιάζουν άλλαΜου δεν τους μοιάζουν άλλαΘα θέλα να τα πύλαγα μα πού να βρω τις καλάΈλα, έλα, έλα, έλα το μωρό μου νεμάΑν ξαναγίνω δέκα χτώ χρονώνε παλικάριΤου παιδινού θα ήθελα να πόξαγα τη χαρήΟ καταφωτή λεμονιά σε γέννησε η μαμά σουΚαι γίναν τόσο τροφάντα τα κίτρο λεμόνα σουΑς, μια παντρεμένη αγάπω και έχει και δυο παιδάκιαΚαι έχει και δυο παιδάκιαΤον αιτώστερνο για νερό τα λόγια ξυλαράκιαΑς, τότε μου δεν απαντήσα τέτοια καλή γυναίκαΝα τη ζητάς ένα φίλι και να σου δίνει δέκαΜε φίλησες κι αρρωστήσα φίλα με για να γιάνωΦίλα με για να γιάνωΦίλα με για να γιάνωΚαι παλίξα με για να γιάνωΚαι πάλι ξανά φίλα με μην πέσω κι εγώ φανώ