Η ζωή δεν είναι, παιξε γέλασε,
η ζωή δεν είναι, παιξε γέλασε,
πρέπει να την πάρεις σοβαρά,
όπως να πούμε κάνει ο σκύλος,
δίχως απόξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα,
δεν θα έχεις άλλο παρέξιμο να θάνασαι.
Η ζωή δεν είναι,
παιξε γέλασε,
η ζωή δεν είναι,
παιξε γέλασε,
πρέπει να την πάρεις σοβαρά,
τόσο μα τόσο σοβαρά,
που έτσι να πούμε ακουμπισμένα σε ένα τείχο,
με τα χέρια σου δεμένα,
ή μέσα στα αργαστήρι,
ή μέσα στα αργαστήρι,
με λεπτή πλούζα και μεγάλα ματωγιαλιά,
δεν να πεθάνεις για να δεις,
όσοι είναι οι ανθρώποι,
οι ανθρώποι που ποτέ,
που ποτέ δεν θα έχεις δει το πρόσωπο τους,
δεν θα πεθάνεις ξέροντας καλά,
πως τίποτα πιο ωραίο,
τίποτα πιο αληθινό,
απ' τη ζωή, απ' τη ζωή δεν είναι.
Η ζωή δεν είναι, παιξε γέλασε,
πρέπει να την πάρεις σοβαρά,
τόσο μα τόσο σοβαρά,
που έτσι να πούμε ακουμπισμένα σε ένα τείχο,
με τα χέρια σου δεμένα,
ή μέσα στα αργαστήρι, ή μέσα στα αργαστήρι,
ή μέσα στα αργαστήρι,
με λευκή πλούζα και μεγάλα ματωγιαλιά,
δεν να πεθάνεις για να ζήσουν οι ανθρώποι,
οι ανθρώποι που ποτέ,
που ποτέ δεν θα έχεις δει το πρόσωπο τους,
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά,
πως τίποτα πιο ωραίο,
τίποτα πιο αληθινό,
απ' τη ζωή, απ' τη ζωή δεν είναι.
Πρέπει να την πάρεις σοβαρά,
τόσο μα τόσο σοβαρά,
που θα φυτέψεις σαν ακουμπελιές,
ακόμα στα εβδομήντα σου,
όχι καθ'
άλλου για να μείνουν στα παιδιά σου.
Μα έτσι, γιατί το θάνατο,
δε θα τον εμπιστευτείς,
μα έτσι, γιατί το θάνατο,
δε θα τον εμπιστευτείς,
όσο κι αν τον φοβάσαι, κι αν τον φοβάσαι.
Μα έτσι, έτσι για τη ζωή,
δεν αβαραίνει πιο τέρο,
πιο τέρο στη ζυγκαριά, δεν αβαραίνει πιο τέρο,
πιο τέρο στη ζυγκαριά.