Στο σπίτι που μεγάλωσα
τώρα γερνά ένα παιδί
κατάπ' τα ερήπια του χρόνου
ψάχνει ακόμα τη στιγμή
κατάπ' τη σκόνη της ερήνου, της ταχτή των δασών
είναι η νύχτα των ανθρώπων, η αυγή των θεών
εδώ είναι η κόλαση των άλλων
ο παράδεισος των εαυτών
στον δρόμο που μεγάλωσα
πέφτει μια κίτρινη βροχή
ένα γράμμα από το μέλλον λέει πως το μέλλον δεν θα ρθεί
στα πεζοδρόμια,
στα βαγόνια των σειρμών,
η κραυγή των λίπων,
η σιωπή των αμνών
η βασιλεία των αγορών,
η τυραννία των ιδανών
μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των αβαγών,
τις προφητείες των μάγων
τα γέλια των τρελών πες μου γιατί
να νιώθεις μόνος λοιπόν τώρα που όλα
ταιριάζουν όλα στην εποχή των σκουπιδιών
Στην πόλη που μεγάλωσε
μέσα νύχτα χτυπούν
όλοι θέλουν να ξεσκάσουν
όλοι θέλουν να βγουν
όλοι θέλουν να λάμψουν όλοι έχουν τόσα να πουν
όλοι θέλουν να ξεχάσουν όλοι θέλουν να πιούν
όλοι μαζί κοιμούνται και όλοι μόνοι ξυπνούν
κι όλοι είναι χίλια κομμάτια που δεν μπορούν να νοθούν
μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των αβαγών
τις προφητείες των μάγων τα γέλια των τρελών
πες μου γιατί να νοιοθείς μόνος λοιπόν τώρα που
όλα ταιριάζουν όλα στην εποχή των σκουπιδιών
καθώς καίγεται σαν φιλμ των παρελθών
μια κάμερα σαρώνει τις κόρες των ματιών
τα δάκρυα των αποχωρισμών την αγωνία των πρωταγωνιστών
που καταπίνει σαν τέρας το αχόρταγο παρών
ο τρόμος του καινού ο φθόνος του κοινού
το ψεσπάσμα του μίσους η εκδικήση του πλήθους ο θρίαμπος των αφανών
κι ένα παιδί στο νερό του προσπαθεί να πετάξει
που ήθελε να φτάσει κι ο όριο να σπάσει
προσπαθεί να ξυπνήσει προσπαθεί να φωνάξει
μα πες μ' αν ακούς τη χοροδία των λυγμών τους
κηρυκές του τέλους τους στεναγμούς των αιαστών
πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν τώρα που
όλα ταιριάζουν όλα στην εποχή των σκουπιδιών