Έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλίες για τη Μακρόνισσο, για τα μαρτύρια που ζήσαμε εκεί, για το τρομακτικό κλίμα,
τους δυνατούς ανέμους, τους αφάντας δυνατούς και τον καυτερό ήλιο,
με τις αγκαρίες ανεβοκατεβάζοντας πέτρες χωρίς λόγο,
με μαρτύρια, με ξυλοκοπήματα, με ραβδισμούς, με ύβρις, με εξαφτελισμούς αφάνταστοις,
με πόνους τρομακτικούς, με βόγγους, να βογγάνει ολόκληρες σκυλάδες.
Γι' αυτό δεν περιγράφονται.
Πέτρους χρόνους.
Είναι ποίηματα της Μακρονίσσου.
Αυτά γράφτηκαν σε μικρά χαρτάκια, σαν σελαχνούς,
μπήκαν σε μπουκάλια που σφραγίστηκαν και θάφτηκαν στη γη.
Ύστερα από πολλούς μήνες,
τα ξέθαψε ο Μάνος ο Κατράκης.
Κι όταν φτάσαμε στον άλλο τόπο εξορίες, στον Άη στράτη, μου τα παρέδωσε.
Α' τάγμα.
Β' τάγμα.
Γ' τάγμα.
Α'ΑΓΑ Μ αΓΑΤΑ.
ΑΓΑΤΑ ΜΑΚΡΟΝΙΣΟ.
Α� strictly, γículos, γίκαιρα βάθους.

Αλφα, Πίτα, Γάμα.
Τρία μεγάλα γράμματα γραμμένα με ασβέστη...
...στη ραχοκοκαλιά της Μακρόνισσος.
Όταν ερχόμαστε με το καράβι στεμωμένη ανάμεσα στους μπόγους και στις υποψίες μας,
τα διαβάσαμε πάνω απ' το κατάστρωμα κάτω απ' τις βρεσχές των χοροφύλακων
τα διαβάσαμε εκείνο το ήσυχο πρωινό του Ιουλίου
και η αρμήρα και η μυρωδιά της ρίγανης και το θυμάρι
δεν καταλάβαιναν καθόλου τι θα πουν αυτά τα τρία ασβεστομένα γράμματα
Πρώτο τάγμα
Δεύτερο τάγμα
Τρίτο τάγμα
Μακρόνισος
Και η θάλασσα του Αιγαίου ήταν γαλάζια όπως πάντοτε
Πολύ γαλάζια, μόνο γαλάζια
Άλφα
Α, ναι, μιλούσαμε κάποτε για μια ποιησία γεωπελαγίτικη
Β
Για το γυμνό στήθος της υγείας
και εντυμένο με μια νάγκαιρα και μια γοργόνα
Γ
Για το θαλάσσιο φως που πλέκει τα κουρτινάκια των γλάρων
Α, Β, Γ
Τρακώσεις σκοτωμένοι
Μιλούσαμε, ναι, για μια ποιησία
γεωπελαγίτικη
Ο κάβρας που ρεμβάζει στο νοτισμένο βράχο
αντίκριστη μαλαματένια ντύση
Καθώς ένα μικρό μπρούτζινο άγραμα του ωθιανού
Α, Β, Γ
Εξακόσιοι τρελοί
Οι γέλλινες γαρίδες κυνηγώντας τα λυχά
το νήσιο του πρωινού άστρου
Το χρυσό και γαλανό καλοκαίρι
πετροβολώντας με κουκουνάρια
το μεσημεριάτικο ύπνο των κορισιών
τα παλιά πέφκα ξύνοντας τη ράχη τους
στην ασβεστομένη μάντρα
Α, Β, Γ
Ενιακόσιοι κουτσοί
Ζήτω ο βασιλεύς Παύλος
Τη Παναγιά του πόντου φοροκαπισμένη
απ' το σούρουπο να σέλιαν άιξη πόλη της
στην αμμουδιά
συγγυρίζοντας τα σπίτια των μικρών ψαλιών
καρφώνοντας με ένα θαλασσινό σταυρό
τη φεγγαρίσια της πληξούντα
Α
Β
Γ
Α
Β
Γ
Μιλούσαμε για μια πίσαιγεο πελαγίτικη
Ναι, ναι, ναι
*