Αν ήσουν σπίτι τρυπατό που ένας μπάξε στο ζώνι
Ας ήμουν ακριματάρια να γέρνω στο μπαλκόλι
Τα χίλια αυτά τα όμορφα που δεν τους μοιάζουν άλλα
Μου δεν τους μοιάζουν άλλα
Θα θέλα να τα πύλαγα μα πού να βρω τις καλά
Έλα, έλα, έλα, έλα το μωρό μου νεμά
Αν ξαναγίνω δέκα χτώ χρονώνε παλικάρι
Του παιδινού θα ήθελα να πόξαγα τη χαρή
Ο καταφωτή λεμονιά σε γέννησε η μαμά σου
Και γίναν τόσο τροφάντα τα κίτρο λεμόνα σου
Ας, μια παντρεμένη αγάπω και έχει και δυο παιδάκια
Και έχει και δυο παιδάκια
Τον αιτώστερνο για νερό τα λόγια ξυλαράκια
Ας, τότε μου δεν απαντήσα τέτοια καλή γυναίκα
Να τη ζητάς ένα φίλι και να σου δίνει δέκα
Με φίλησες κι αρρωστήσα φίλα με για να γιάνω
Φίλα με για να γιάνω
Φίλα με για να γιάνω
Και παλίξα με για να γιάνω
Και πάλι ξανά φίλα με μην πέσω κι εγώ φανώ