M.O.C.K.
กูหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูกางคัน
เพราะมันเจอทางกันตอนกลางดึก
บีบอกได้ดิศูจรรย์ชันมีพวกคนมากมาย
แต่ไม่มีเพื่อนตายถ้ามการตelly
กูรู้สึกว่าเดียวดายแต่ที่แม่งวุ่นวาย
ยังไม่มีใครสัดทุด ถามความตื่น
กูรู้สึกว่าอันตราย แต่ไม่อยากให้ฝันสลาย
ก็ต้องยอมลงสุกคามถ้ามการสัก
สามจม noticeable เป็นเปลี่ยนโลก
แม่ตัวเองมาเสี่ยงโชคเล่นหัวก้อย
ว่าไม่อาจท segue โลกออกไปไกลข้น แกก็เข้าตามที่คิดได้
กูต้องออกไปมาเติม อยู่ทั้งวิ่ง อยู่ทั้งเดิน
เมื่อทั้งมอง มีทั้งเมือน มีทางเดิน แต่ไม่มีหยุด
กูทํางานแม้ทุกวัน แม้บางจันทร์ หรืออังคาร
แม้บางปุ๊บ ฟะเรือหัด หรือว่าศก
กูตั้งคําถามด้วยตัวเอง อยู่ทุกวัน
ว่าที่ทําอยู่ประจําในกูทําเพื่ออะไร
คนมันอยากให้พัก
เข้าใจว่าใจรักแต่ร่างกายมันมีอะไร
แต่หัว้าน้ําขึ้นก็ต้องรีบตัก
อีกซักพักน้ําโล่คงไม่มีกิน
ชื่อเสี่ยงเงินท์โตกูเหมือนน้ําพ่มหนัก
2 ปีกว่าๆยังไม่ยืนดิน
กูยังนึกถึงกระจกบานนั้น
ที่สัมพันธ์กับความจริง
*