Μουσική
Ο βλάκας που ανήκω νομίζει
Αφλά είναι αργά να γίνω σκλάβος
Με δίποδο κρίση σαν τη μορφή που αντικρίζει
Οι ράπερς το παίζουν στην Μύκονο κρίση
Και ο εργολάβος Αδράτα έχει οικονομήσει
Τη γειτονιά για να ανήκω δομίσει
Δράμα με ακλόνητα στα ρίσκα του MC
Δεν πετάμε πετσέτες πάτρα γύρα
Είδα πριν το UFC πτάμενα γόνατα
Μάθαινα τα ράπ' από δίσκους, μερικά με κασέτες
Φτύνω να ακούς κόλπα με φωτιές, ζογκλερικά με μασέτες
Κι έχω μια προπαγάνδα πηγάδα για τους φάντς του γκέμπελ
Σε ρουφιάνους χλέπες ξεθάφω απ' τη λάβα ξηράφια
Για μιας γενιάς τους rebels που ζήσαμε άχα στα βράδια
Και 9 στις 10 φεύγαν με τη σκάβα στα ράφια
Στον μπουφάν τις τσέπες
Μας θέλαν σάπια καράβια, κοίτα που μπλέψαμε
Μέχρι να βγούμε, κοίτα που μπλέξαμε, παίξαμε σφίνα και την αποτρέψαμε
Αυτήν από κείνες τις μέρες της πείνας κι οθεί να παλέψουμε
Όχι για νίκη διπλά, μα για κάθε ήττα που αντέξαμε
Γύρω από την τόση υποκρισία η Ελλάδα
Λάμπει στο σκοτάδι όταν παθαίνει η αμνησία η Ελλάδα
Ίσως να θέλανε να μας θάψουν οι μακάβροι
Όμως πρώτα οι μαύροι ταύροι θα τους αρπάξουνε τη χρυσή αγελάδα
Αρμέγουν τις αντοχές μας και πάντα θέλουνε κι άλλα
Μπλες κι αντιλαμβάνονται το αίμα σαν χυμένο γάλα
Μα πες τους, όταν παθαίνει η αμνησία η Ελλάδα
Οι μαύροι ταύροι θα είναι εδώ και θα αρμέγουν τη χρυσή αγελάδα
Το πλάνο σύνηθες, ποιος δίνει δεκάρα
Τους πνίγηστρες ρουφάνε γάρα, χαπιά και σπάνε γραμμές
Σαν να με υποτίνουσες, αυτή δίνει κατάρα
Τα πάντα εδώ είναι πίνικα, άρα πως ζεις
Σε διώκουν μέχρι κι αν πείνασες
Αν υποκίνησε κάποιος βία δεν είναι τα λόγια
Αλλά τα λαμόγια που βάλαν σε ζωές ταπεινές τα νίκη τα επώδια
Τρομοκρατία, η ανέτεια βία, τον Μάτιο Κασέλ
Δεν βάζει φήμο, τρώγουν Λιμπερτάτ, Πάμπλο Χασέλ
Χωράψαν, Πάμπλο Καρτέλ
Διαβλή μου αλάνια που έτρεχαν με Αλκατέλ
Και με τέτρε πάν σε κρακ, Σταύλους Μοτέλ
Στο τέλος μείναμε όλοι φθαρμένοι από Βίτσια
Στη γάμη μένει η πόλη με τρέλα
Διεφθαρμένοι πολίτσια, υπνοτικά
Διασμένα κορίτσια και ασθενοφόρα στην λεωφόρο
Οι μπάτσοι τυλίγουν με κορδέλες το χώρο
Λες και τον έστειλε δώρο
Σε μια χώρα με μόνο νέο, πως είπες τη νέο φόρο
Αφήνω σε στάχτες φίνικα, κέρπεις τριοφόρο
Θα στάψουνε οι μακάβροι, όμως πρώτα οι μαύροι ταύροι
Θα τους αρπάξουνε τη χρυσή αγελάδα
Αρμέγουν τις αντοχές μας και πάντα θέλουνε κι άλλα
Λες και αντιλαμβάνονται το αίμα σαν χυμένο γάλα
Μα πες τους, όταν παθαίνει ανησία η Ελλάδα
Οι μαύροι ταύροι θα είναι εδώ και θα αρμέγουν τη χρυσή αγελάδα