Ze draagt me,
ze verzorgt me en ze houdt me in haar hand.
Ze laat me niet ontsnappen langs de voor- of achterkant.
Ze doorsnuffelt al mijn plannen,
schuift de grendel voor de deur.
Ze vertrouwt me even min als de belastingscontroller.
Ze doet mijn wagons ontsporen,
steekt haar vingers in mijn oren,
houdt haar handjes voor mijn mond en houdt mijn voeten op de grond.
Ze beschermt me tegen alles wat een rok of borstjes draagt.
Ze heeft ze allemaal vakkundig de dorpel afgejaagd.
Maar wat ze nog niet weet is wanneer ze mij ververst.
Ik nooit op mijn buik lig,
omdat ik iets verberg.
Er groeien twee klein vleugeltjes van achter op mijn rug.
En als ik daarmee kan vliegen,
ziet ze mij niet meer terug.
Maar misschien heb ik haar nodig,
misschien kan ik niets zonder.
En dan val ik te pletter of ga ik kopje onder.