بس پور دے
ایڈے نہیں وہ
ایمی پار دا نا بدنامی
نیت نیت دا ملوں مرند آئے
ای گل دنیا تیر آمی
ھوپککھا تھوڑے تھیویں دے جھےڈے مل دے صبح تھے شامیں
باوے چندگید باوے مادے ہنو
ساڈا پار نو امان سلام
ساوے بانو مائیا اسی تیرے بان گیا ہیں توں ساڈا بھی بانو مائیا
بکھیں آئے یار تیرے خلکاں تے بکھیں آئے
حضرت
وصیل تیرے
لکھاں ویچ لکھیں آئے
بکھیں آئے یار تیرے
خلکاں تے بکھیں آئے
بکھیں آئے یار تیرے خلکاں تے بکھیں آئے
زندگی ویتھویں
یار ویتھویں
چڑھ دی جوونی دا سنگار ویتھویں
نئے نوکران تیرے نوکران دا
میں توں غیر دے پیر ن پا نہیں
میں سجن وسے
ویچ وسدا ہاں میرا یہ جتا قدار گھٹا نہیں
تو ظلم کرا پا میں روز روز میں تے بے شک ترستو کھا نہیں
میری عزت تا کوچھ کر خیال عمل میرا یہ جتا شگول بڑھا نہیں
بدلا چھاں کیتی بدلا چھاں کیتی
غربت آ گئی ہے او کند سجناتا کیتی
زندگی ویتھویں یار ویتھویں
چڑھ دی جوونی دا سنگار ویتھویں
بجھڑا سامان سانو بجھڑا سامان سانو اس خوٹے سکھیں آئے
بکھیں آئے یار تیرے خلقان تے بکھیں آئے
بکھیں آئے یار تیرے خلقان تے بکھیں آئے
جگہ تمر Masters,
کرساں کرساں غلامیاں
ہس ہس سری تے چھساں بدنامیاں
چلو تاں جو مالیاں
امر دے اصلی آباد
کھو کریاں یار سنائیں
بیل یاداں گئیں تو مچس لے کے سارے وطنوں نو اگ چلو
گال کھڑ دی پئی جب اٹھن دی کرو
سندھے روج گیو وطن دس آئیں
تیرے ملن تے واست تاج دیاں
نکھراں بہوں شک دیاں ودیاں باں
کالر چولے دا
ہس ہس سری تے چھساں بدنامیاں
جاگ تو نہ
ڈرساں
کرساں غلامیاں ہس ہس سری تے چھساں بدنامیاں
سانو سو مال تیرے کنماں چٹکے آئیں
بکے آئیں یار تیرے خلکہ پہ بکے آئیں
منگ دینا تیرے کلوں
تخت پہ تاجوے کدمہ چٹ گی پہی رکھ لئی لاجوے
ہو بیوکیت دیشاں
ہو تو بیوکیت دیشاں ہو
دونوں میں مسکین کا جھیڑاں
آس رکھی ویٹھا دونوں پہ انصاف کرندا ہے پیداں
توڑے نال جدوں کے دور پہ آئیں
نا کلیوں مول نہ کھیڑاں
پہ چورے نال وزاں چھوڑو مظلوم دراز دا ویڑاں
چٹ رنگ دا پونہ آئیں میرے نال لکھ درجے
میرا ڈھولا سونہ آئیں
منگ دینا تیرے کلوں تخت پہ تاجوے کدمہ چٹ گی پہی رکھ لئی لاجوے
تینوں میں پیار دے ساں اسی باوے جھکے آئیں
جھکے آئیں یار تیرے خلقان پہ جھکے آئیں
اپنا پناہ کے منوں ماری نہ تو داوے
مان کرندے وہ
چھاٹ گئے آدمی شکارے
کدھی جان کرندے حاضر ہاں
آج بول گے رشتے ساں
ایسے گال دے آج مینوں پاک ہو گے چندہ کوئی نہ کسے دا بھارے
دیل اماندہ مڑوی ویس کندے نانگ سپاہ ونگ سجناں مارے
بدل سلائی مائیہ
جو دے پیا وینائے میرے ساندا سائی مائیہ
اپنا پناہ کے ماری مینوں نہ تو داوے اماندے نال کری سجناں وفائے
عزلہ تو بسی تیرے لکھاں میں چھ لکھیں آئیں
وکیں آئیں یار تیرے خلکاں پہ وکیں آئیں
عزلہ تو بسی تیرے لکھاں میں چھ لکھیں آئیں
وکیں آئیں یار تیرے خلکاں پہ وکیں آئیں