Dururú, dururú, dururú, dururú...
Ég gengur stundum ítlaskilja, hvaðan að voln er mér að líðja?
Því það við yngar sjónan ég, en leiðing er að að frið
og fylgja það sem ég vil líðja, vil líðja.
Því allar mestum veið í hæði, að lengur líður að líðlagi.
Það kemur yngur alna stíl, hver kemur yngur mín að díl
og hvort ég segðu þig að dæðu, dæðu.
Þú veist, þú veist, þú veist,
getur ég og ránt er án, þú veist.
Þú getur ég og stutt er án, þú veist.
Ég verður yggst að upptýta, að sugir mér mér mittar
sem að verðir mér gafs ekki veist, ekki veist.
Þú veist, þú veist,
þú veist.
