Tímum flýgur á og hún teimur með áttir sjó
og það er ég að ég miklu ráðu um það
verðst hann þegar ég vona að bara hann hugsi
Ísvöldu hlilega trinni og leiði mið á endan hug
aftur djur því
Ég gaf þér þorðum kegur og orður gullið um álsindin
Þú gleyndir úr mér ef í dagsins angstri nokkur tísinn
Í auðvaraðinum svartur horfið ég á sjálfan með umrýn
og ég vona að ég fengið var að verða þær allar tín
Það mættum ángrar en að gerða lópið í þjó
séða þýrst á ryginu hver langur tímarliðin
og ég skrifaði reyndaði fingrinum þegar
skýftir allur málið
Því í nóttin vín er dimm á veginn
og dagurinn á bálið
Júa, að hviti þitt mála
hvað ég maður að það skýft
Æglinur og bleikur varir brasið svo hýrt
Jú, ég veit vel að ókætið
er alltaf
sem ég verð
er best
þess að þær ég að greiða týrverði
þess að mér vest
Ég saknaði ný pyrtingu
að hafa þið ekkið
hlut mér
og ég saknaði ná dæinn
þegar sólinn brasir
hlut mér
og ég saknaði ná tóntinn
ætti maður dættur á
Ég saknaði mest á
nóttinni þegar
svipinni var á stjá
Það var lítjafið
og ég séfið erið
það má að verna
tvær stjörnur á bóri
festingunni
það væras nær og nærs
ég manni verðunni
erið áttinn
hverja stund
og það er ég nú
lektur aftur
fer ég á því
fyrir
hlut mér
og ég saknaði ná dæinn
þegar sólinn brasir

og ég séfið erið
það má að verna tvær stjörnur á bóri
festingunni
það væras nær og nærs
ég manni verðunni