Црному било пишано на Александро Турунже,
Шеснајс години вој вода,
На седумнајста го фатија,
Ми го фрлиле в зандани,
Во тије тесни долапе
Сотешки пранги на Мозе,
Чив дребен синђир на раце,
Ем дребен синђир на гуша.
Телеграм дојде Остамбола,
За Александро Турунже,
Да сија види небестата,
Ем својте дребни дечиња,
Го излагаја Александро, Му ја кажа бесилката,
Еве тија небестата,
Ем својте дребни дечиња,
Еве тија небестата,
Ем својте дребни дечиња.
Кажи,
бре,
кажи,
Александро,
Што,
што ти си направил,
Што,
што ти си направил,
Во тије шестнадцет години,
Ништо што не сум спорил,
Анките ви ги одбулих,
Анките ви ги одбулих,
Децата ви ги прекрстих,
Анките ви ги одбулих,
Децата ви ги прекрстих.
Набесилка ботнесола,
Вав битола над пазар,
Не плачи, мајко, не жалај, Да сами живи децата,
Децата, учте, браћата,
Да ми исте пат душмани,
Цела се битола расплака,
За Александро Турунже.