Τι κρίμα που είμαι τόσο δαμικρή
και δεν μπορώ να πολεμήσω
τον Χίτλερ να βλέπα για μια στιγμή
για όσα ζω να του μιλήσω.
Ξυπνώ με φόβο πάντα το πρωί κι ο ήλιος πια δεν με ζεσταίνει
με τού θάνατού την αναπνοή αυτή η γη αργό πεθαίνει
Την τρέλα κι αυτή, την τρέλα κι αυτή
στον πόλεμο να νεολυγεί
την τρέλα κι αυτή,
την τρέλα κι αυτή
αυτή πια δεν είναι ζωή
αυτή πια δεν είναι ζωή τον Χίτλερ να δω μια στιγμή
πως νιώθω κι εγώ στην ψυχή να του λέγα κάποια στιγμή
πως νιώθω κι εγώ στην ψυχή να του λέγα κάποια στιγμή
Την τρέλα κι αυτή,
την τρέλα κι αυτή στον πόλεμο να νεολυγεί
την τρέλα κι αυτή,
την τρέλα
κι αυτή
αυτή πια δεν είναι ζωή
αυτή πια δεν είναι ζωή
τον Χίτλερ να δω μια στιγμή
πως νιώθω κι εγώ στην ψυχή να του λέγα κάποια στιγμή
πως νιώθω κι εγώ στην ψυχή να του λέγα κάποια στιγμή