Moje życie to trochę wieczna parabola, a ja to ikona agresji i smutkuAle kara to swoja, ja się nie chowam, do celu to pomalutkuByłam mała i nie chciałam widzieć tego co widziały moje oczy nierazI pewnie odbiło się nam na psychice jak się piąty dzień leciało w gruby melanżJa otwieram drzwi pani z wózkiem i uśmiecham się do kasjerkiMimo że wychowanie mam różne, to dzieciakom rozdaję cukierkiI nieważne w jakiej chodzisz bluzce, jeśli twoje uczucia to śmietnikTo uważaj bo mam cię na muszce, laser świeci jak twoje lakierkiMordo, mi sumienie to działa, ejMordo, nie jest zawsze jak chciałam teżNie ma kolorów, moi ziomale to zbaczają z torówCię nie uważam za kozaka, bracie jak drugiej osobie wciąż nie umiesz pomóc, ejJa, uczę na nowo się żyć, to do mnie pracaJa, czuję że nie mam już nic, to do mnie pracaPrzez niego nie mogę iść, to do mnie wracaTo do mnie wraca, to do mnie wracaJa nie mam ochoty na smutek, bo tyle go byłoI oprócz tego, że mam wielkie serce, nie wiem co to miłośćKażdy ci patrzy na ręce, przez to nie żyjesz chwiląA jak ma ciebie tu nie być obok mnie, to wolę mieć puste wyrokChłopaki kolejny wyrok, chłopaku wiesz nie tylko w melanżu jest miłoA jak cię znowu pozbawią wolności, to oby kolejnym już tak nie byłoŚniło mi się, nawet nie chcesz wiedzieć, ale oby było więcej dobrych snów tuPoszłam dziwnym torem, ale wracam, dzieciak, który w sobie miał za dużo buntówI nawet kiedy tracę cały sens, bracieI tonę w morzu myśli, a nie mogę ich znieśćTo tyle smutku znowu jest na mojej trasiePróbuję znaleźć szczęście, a nie mogę go miećJa, uczę na nowo się żyć, to do mnie pracaJa, czuję że nie mam już nic, to do mnie pracaStraf, przez niego nie mogę iść, to do mnie wracaTo do mnie wraca, to do mnie wracaJa, uczę na nowo się żyć, to do mnie wracaJa, czuję że nie mam już nic, to do mnie wracaStraf, przez niego nie mogę iść, to do mnie wracaTo do mnie wraca, to do mnie wraca