Fyrir lungu fannstu litla tjörn,
falin var hún,
milli trjána.
Einn í fjettum skói undur heim,
yfir koldist,
loftið fagur bláa.
Þánga komuð dýr og dröfgu var,
djúpur var hinn,
elgiftiður.
Sámun ekki þurfa að sakna neins,
við setur þar
og horfið niður.
En nú finn ég ekki leiðið að heim,
og ég er tapalöfðum út um hlunum.
Ég veit ekki hann því átt að líða þér,
og heldur fylgja öllum reglunum.
Sámun ekki þurfa að sakna neins,
Sámun ekki þurfa að sakna neins,
sem sáttur heim við einfall leikand tæra.
Og finna aftref fyrir blóminn sín,
þegur tím síns,
lættur andan næra.
Það er að næra.
En skatagreyð,
hann getur þróska,
eigin sálar þettur.
Auðrum djúpa gleyði gefur hann,
og gerir allt
svo miklu fetur.
Sámun ekki þurfa að sakna neins,
og ég er tapalöfum út um hlunum.
En nú finn ég ekki leiðið að heim,

og hefði stafað öllum brúnunum
ég veit ég held ég átt að slífa þér
og heldur fylgja öllum reglunum
og heldur fylgja öllum reglunum
og heldur fylgja öllum reglunum
og heldur fylgja öllum reglunum