Það er það
Það heldur þá fastum tauma
Þegar þið finnst hann fralægast
Þá gara því að tauma
Því við var fríð og hafið spegjum stjær
Ég hafði ekki mér til að bega rétt
Þegar mann hún þrætti myrkrið
Þá mættumst ég þetta kvöld
Hún leiti ekki, hún leiti ekki við
Hári lítlust og auðun kvöld
Ég sá hann að síðan hverfa
Það setti að mér beig
Fann það svo stert sem ég stóð þarna einn
Að stúlgan hún var feig
Því við var fríð og hafið spegjum stjær
Ég hafði ekki mér til að breyta
Það er ég
Sem í leiðslu settist ég
Saug til mín langþráðan smók
Það stýsti gegnum nóttina
Neiðarók svo undir tók
Spratt á fætur, fann að ég
Fang verðni hjartastlók
Fang verðni feigðin hlók
Það er hlók og hefðin hlók
Því við var fríð og hafið spegjum stjær
Ég hafði ekki mér kraft til að breyta þér
Tíminn leigð og leið
En læknaði engin sá
Hafði af mér hugarvíl
Og hundrað grjóttur tár
Og ef ég roka að egum
Ætla þesta blund
Kona sem ég kvati það
Kemið að auðvita þá
Þá ég
Því við var fríð og hafið spegjum stjær
Það er stjérn, ég hafði ekki í mér bjöð til að næða það er.
Já tímil með skritu tól, hann tjóngar engin við,
hann læðist aftan að og út á hlið.
Hraðar sér hjá í flíti, en heldur fast um tauminn
og okkur getur það nið, ekki draumið, ójöjöjö.
Það fyrir ekki kraftur hér, sem farginn og getur létt,
ég fæ ekki leik að sjöfða það ráðar rétt.
Livur var byggða að hafði spilst, ég hef,
ég hafði ekki í mér bjöð til að beita rétt.
Livur var byggða að hafði spilst, ég hef,
ég hafði ekki í mér bjöð til að beita rétt.
Bilið að bíða hefði spengst ég
Ég hafða því ég mest ykkur í lagunum
Ég hafða því ég mest ykkur í lagunum
Ég hafða því ég mest ykkur í lagunum