ก่อนนั้นทุกวันโลกเป็นสีเทา
เปลี่ยวเหงาเฝ้าแต่รอคอยเสมอ
เธออยู่แห่งไหนเมื่อใจฉันพรําหาเธอ
ใครจะเสนอมอบใจรักและต้องการ
ก่อนนั้นฉันมีชีวิตเพื่อใคร
คืนขมเท่าใดจะกลายเป็นหวาน
ทนอยู่ต่อไปเมื่อใจฉันพรําหาเธอ
แม้ใจทนทรมาน
คืนวันพันผ่านจนเราได้มาพบกัน
แปลกใจนักหนา
เธอมาปลุกชีวิตฉัน
เธอมาหว่ารักนิรัน
เธอมาพระดิษฐ์พรรณเมื่อไหร่
แบบนี้ทุกหน้าที่เป็นแสงทอง
ที่เคยมนต์มองกลับมีความหมาย
ฉันเพิ่งได้รู้รักทําให้ความทุกข์คลาย
อย่าลืมไม่หาย ไม่เหลือเหมือนเธอเป็นยาย
แบบนี้ฉันมีชีวิตเพื่อเธอ
ได้เจอคือเธอที่ฉันฝันหา
เธอที่คราวนั้นฉันคอยกลบลอยน้ําตา
เธอจึงมีข้าว
ตรากรรมนึงดังหัวใจ
แบบนี้ฉันมีชีวิตเพื่อเธอ
ได้เจอคือเธอที่ฉันฝันหา
เธอที่คราวนั้นฉันคอยกลบลอยน้ําตา
เธอจึงมีข้าว
ตรากรรมนึงดังหัวใจ
แบบนี้ฉันมีชีวิตเพื่อเธอ
ได้เจอคือเธอที่ฉันฝันหา
เธอจึงมีข้าวนั้นฉันคอยกลบลอยน้ําตา
