मित्रांणो!
तुमाला कोनी भीचारलाज, क्या माय खरच लाई उराते है?
तार तुमीही फ़मू शिंदेंचा शबदाद चटकन संगाल औणी मणाल...
माय!?
माय खरच काई उराते है।
लेकराची माय उराते है।
वासराची गाई उराते है।
दुधावरची साय असते, लंगल्याचा पाय असते,
माय असते जनमाची शिदोरी,
सरत भी नाही और उरत भी नाही।
पं तीज माय आज भी दुखात आहे,
तीचा दुख व्रदयाला चटके देनारा है।
थी माय डबडब लेल्या डोल्यान नी तीचा सुखा
समाधाना साथी एका क्रांती चो स्वपन पाहते।
इह क्रांती बाबा साहेबां चा समते ची क्रांती हो।
पंचावन्न वर्ष जाली देशाला स्वातंत्रे मिडून,
पंड बाबा साहेबां चा स्वपन मात्र पूर्ण जाल नाई।
कारण,
बाबा साहेबां चा अनुयायं चा कानाथ
वामन्दादां चा हाँ मंत्र घुमलाज नाई हो।
वामन्दादा मनायचे,
जात पात विश्रूनिया आमी सारे गडी,
अशी भीम सेना करू आमी खडी,
जी सेना बाबां चा स्वपनातला भारत गड़वी।
या भीम सेनेतिल शूर भीम सैनिकाची पत्नी मग कसी मागे राइल हो।
तीही मनेल,
लागु सुधारनेचा पाटिग माझा बाबा साहेबां अम्बेटकरां चा साथी।
कारण,
तीलाही घाही जाली,
सम्तेचा आणि मम्तेचा भारत निर्मान करनेची।
तीले अता गोड स्वपन पड़ता है
प्रभुद्ध भारताची।
जाराना स्वपनांचा संगे जाऊँ
अन्वाद ना तुर्वालू रे पाड़साँ
Đang Cập Nhật
