Η Μέρυζη στον τρίτο
μπαλκόνι έχει κήπο
μιλάει στα λουλούδια
σαν να' ναι αγγελούδια
κανένας μας δεν ξέρει πως κι αν υποφέρει
δουλεύει ως το βράδυ
και πάντα έχει χάδι
για όποιον την εγκατά.
Τα μαύρα ρούχα που φορά,
φοράει για τη ζωή της
εκείνη που θυσίασε μ' όλη τη δύναμή της
να' ναι γυναίκα κι αδερφή,
μητέρα και πατέρας
να' είναι κόρη και παιδί
στο πέρασμα της μέρας.
Η Μέρυ και η γενιά της,
τα γόρια τα δικά της
τρέχει να τα φροντίσει,
τρέχει να τα ταΐσει.
Κανένας μας δεν ξέρει
πως τα έχει καταφέρει
με δυο μοναχα χέρια κατέβασε τα αστέρια για εκείνους που αγαπάει.
Τα μαύρα ρούχα που φορά,
φοράει για τη ζωή της
εκείνη που θυσίασε
μ'
όλη τη δύναμή της να' ναι γυναίκα κι αδερφή,
μητέρα και πατέρας
να' είναι κόρη και παιδί
στο πέρασμα της μέρας.
Τα μαύρα ρούχα που φορά,
φοράει για τη ζωή της
εκείνη που θυσίασε μ' όλη τη δύναμή της
να' ναι γυναίκα κι αδερφή,
μητέρα
και πατέρας
να' είναι κόρη και παιδί
στο πέρασμα
της μέρας.