Det satt en liten unge, en gud i krølla hår,på tune ved ei stue, og sleik av sol og vår.Han drømt vakre drømmer, slik som bære unga kan,og søla med ei snelle i eit fat med såpevann.Så blåsten ifra snella ei såpebubbel fram,den stråla som hans drømmer var skjønt som eint og dem,han blåst ganske varlig til en fekka rekt i stor,så ropa han opp mot stua, kom og sjå på bubbla mor.Men kjære, kor han e bubbla, sa mor da hun kom ut,er skjeri, bære fate og snella og ein gut.Hun smila som i tanka, da hun hørt gutens ord.Han sa så gypsermodig, tenkte at bubbla din sprak den mor.Og guten dyppa snella og blåst mange fleir,men just som den var vakrast,så var dem ikkje noko meir.Men i en tanke over, mens man i ein liten gut,at man skal blåse såpebubbla heile livet ut.Jeg lærte meg til å drømme, og håp, lys og fast.Jeg lærte meg om livet,og mine drømmer brast.Når drømma var sånn vakrast,blåst skjeden håpe ut,sånn bubbla som sprak for meg,da eg var liten gut.