Sólarlað,
setur lokabúkt við líðinn da.
Með þauðrandi líti sem leikaðu ský,
þar er fegurðinn einn,
þær og reyn, sólarlað,
þær er einum freknum betri harg.
Með hlátri og sögn,
með þann öðrum þá er,
kannski tappmundum ást, þá er brást.
Rökkurstund, þau romantisku eiga leini und.
Þau haldast í hendur og heið reyni sjá,
þá all kvestagsins ís,
aðeins hjá.
Þau star á,
þau star á,
stara á,
völdsins lítakur sem ljómar frá.
Heimnum til þeirra og heimurinn er,
litog helgadur þeim,
aðeins þveim.
Sólarlað,
þær er einum freknum í andar.
Með bónir og prós, með þann öðrum þá er,
tappnum ólífað böl, meiri kvöl.
Sólarlað, stráir lítum í virliðin dar.
Dviðjáttastum,
landinn törrum átra.
Sólarlað, þær er einum freknum í andar.
Sólarlað, setur loka uppi líðin dar.
Dviðjáttastum,
landinn törrum átra.
Sólarlað, setur loka uppi líðin dar.
Sólarlað, þær er einum freknum í andar.
Sólarlað,
setur loka uppi líðin dar.
Sólarlað, þær er einum freknum í andar.