Ég minnist en þá okkar fórnu kynna
og en þá mann ég ljóman bröma þinna
Er bernskan móti báðum okkur hló
hver dagur nýri fræði þó fram að spáði
og þögur mikil verktinn hugur þráði
á köllum tína englum ef að sló
Þá hvaðstu ljóð sem leftruðu á gleði
og ljóan fagnið þakt í ungu geði
og þá fór ástu neldi um þín að sáð,
mens minnist ég og minnist þess með tregar
hver mann sinn ströymar á það stömurlega
sjá nú er líf þitt laungu útrætt mán
Þið kvarinn út í hann það gipt á hóðu,
svo erðulega sokkist lífsins róðu að þínur lístu dröymar svikul þið
sjálf ástund sem í hjarta tínur hæðist
á hjónabansins sjökuð breyður hæðist
fyrir vinnu konu vandræði og striðt
en engin skuggja voru sem er nýfur
við ásökunar rautum brjóstið flýfur
hveila þú ræfi þinn í spanst
þó bakuð líki fullt af okko góta
þið eitt að líf með sjálfandi og flóta
á undan hverju heiti sem þú vanst
en svo um hverja hugsi án þína ferni
mitt hjarta gleðst er stundum enni kenni
þinn eldmóð gegnum að við langa fór þá breyður fyrir
líka fórn sínum þá byrtir yfir sljókum augun þínum
þú sér þið egna sæki bæjarstjórn
þík var nu þín handa gift og vóður svo erðilega sóttis lífsis róður
að þínir dyrstu draumar sviku líkt
sjálfáttinn sem í hjarta þínu hvæðist
á hjónabansins jökul breyður hvæðist
við innu konu vandræði og strikt
þík var nu þín handa gift og vóður
svo erðilega sóttis lífsis róður að þínir dyrstu draumar sviku líkt
sjálfáttinn sem í hjarta þínu hvæðist
á hjónabansins jökul breyður hvæðist
við innu konu vandræði og strikt