Σκοτώνω εικόνες σα πόμερα στενά και κεντρικά
που βήματα μετρούσαν κοινά και ψάχναν οι φοβοί για κρυψόνες.
Σκοτώνω τις ώρες, βλέπαμε τα ίδια στη ζωή
κοιμόμασταν ξυπνούσαμε μαζί και ευθείες ήταν τόσες ανήφορες.
Σκοτώνω όνειρα και όρκους του για πάντα, για πόσα τίποτα έκανα τα πάντα.
Και σκοτώνω και φεγγαριά που τα μάτια σου θυμίζουν
έχει ο κόσμος και σευγαριά που ποτέ τους δεν χωρίσουν.
Σ' αγαπώ στο τέρμα είπες, το τιμάμαι και βουργωνώ
στην απέναντι της λύπες και με πείσμα της σκοτώνω
για να ζήσω σε σκοτώνω.
Σκοτώνω εικόνες, ψητάγματος πλατεία δεξιά
που καίγαμε αγκαλιά τη μοναξιά και σκόρπιζες τη στάχτη στους χειμώνες.
Σκοτώνω το ψέμα, την πρώτη μας τα στέρια ευθρομή
θα ζούσαμε αιώνια εκεί, μα διάλεξες το τέλος όχι εμένα.
Σκοτώνω όνειρα και όρκους του για πάντα, για πόσα τίποτα έκανα τα πάντα.
Και σκοτώνω και φεγγαριά που τα μάτια σου θυμίζουν
έχει ο κόσμος και σευγαριά που ποτέ τους δε χωρίζουν.
Σ' αγαπώ στο τέρμα είπες, το θυμάμαι και βουρκωνώ
στην απέναντι της λύπες και με πείσμα της σκοτώνω
για να ζήσω σε σκοτώνω.
Και σκοτώνω και φεγγαριά που τα μάτια σου θυμίζουν
έχει ο κόσμος και σευγαριά που ποτέ τους δε χωρίζουν.
Σ' αγαπώ στο τέρμα είπες, το θυμάμαι και βουρκωνώ
στην απέναντι της λύπες και με πείσμα της σκοτώνω
για να ζήσω σε σκοτώνω.