Αχ, σήμερα δεν με ακούει κανένας.
Πριν από λίγο τηλεφωνήθηκα με το μοναδικό μου ακροατή,
ο οποίος μου δήλωσε ότι δεν μπορεί να με ακούσει γιατί θα βλείπει το μπάσκετ.
Του το τρόπος μπορώ να λέω ότι μου κατέβει.
Να κάνω σκανταλιές, να λέω βρωμόλογα.
Κόλος βυζής, σκατά, κόλος βυζής, σκατά, σκατά, κόλος κουράδες, κόλος, κόλος, κόλος.
...ο σταθμός μας νύπτει τα σχήρας του.
Βουρ, βουρ, βουριος ήχος.
Μια σκετόφερε η κουβέρτα, ας πούμε και δύο λόγια παραπάνω
για το πλέον δημοφιλές πόρους στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Το self-service, η αυτοεικανοποίηση, ο αυτοερωτισμός, το αυτοκίνητο,
είναι μια μάστικα μαστίχα στο στόμα κάθε κομπλεξικού.
Οι αδυναμίες της σάρκας, θεωρητικά, πρέπει να καταπιέζονται για να παράγουν πολιτισμό.
Τις νύχτες, όμως, που ο πολιτισμός κοιμάται,
βγαίνουν κάτι χείρες μενάδες με τα πέντε ορφανά
και ταράζουν συνθέμελα όλο το πολιτιστικό έργο της ημέρας.
Γι' αυτό ο πολιτισμός μας είναι σαν το γεφύρι της άρτας.
Τον χτίζουν ολημερείς ευγενικοί εργάτες
και πάνε το βράδυ και του ρίχνουν κάτι αυνανισμούς, κάτι μομιξίες
και τον κάνουνε θρύψαλα.
Περιμένω με αγωνία τη μέρα που θα βγει κάποιος φωτισμένος πολιτικός
και θα δηλώσει ευθαρσώς αυτό που όλοι το ξέρουμε
αλλά δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε.
Είμαι μαλάκας.
Μικροφόνο πίσω στο Τζιμι Πανούση.
Πίσω μου το βάζετε το μικροφόνο σας παρακαλώ.
Σας παρακαλώ.
Που ζούμε. Που ζούμε.
Τέλος πάντων.
Πριν κλείσω ακροατή μου μια ανακοίνωση
που μας ήρθε μόλις τώρα από τη 17 Νοέμβρη.
Αχ κουνελάκι κουνελάκι, ξύλο που θα το φας
μέσα στ' εξαίρενο περιβολάκι, τρύπες να μην τρυπάς.
Σιβηλική δήλωση των τρομοκρατών, καθένας με το πόνο του.
Να πάρουμε κάποιους ψηφοφόρους.