Unha calle en barraca
ao Sol,
unha noite de verano,
cando o cielo é máis azul e máis dulce o canso do barco italiano.
Con os seus lumores de cina un parón,
na sombra da flor de proamón,
e nun sacón
está un gandán hablando co el seu amor.
E desde o fondo do redor,
vivindo na vida do planeta,
ten espatero e nascerdo de un monótono acordío.
Y cruza o cielo na unido de algún perro vagabundo
e un reo granitabundo va silbando esta canción.
Me calle un parón,
é zaní e se vale noci filosa,
la sombra del hombre aquel a quien
infiel le foi unha besa en granatamosa.
Un gemido e un grito mortal,
e ver eso arduan entre la sombra,
el relumbrón cum que un patón da súa cascofada.
Y desde o fondo do redor,
vivindo na vida do planeta,
ten espatero e nascerdo de un monótono acordío.
E desde o fondo do río,
vivindo na vida do planeta,
ten espatero e nascerdo de un monótono acordío.