สุดท้าย หลังจากความรักเราไม่เห็นหมู่ดาวทั้งฟ้า เมื่อฟ้าสว่างแต่วันในทุกเช้า เรามีน้ําคาดชุมเย็นหัวใจวางน้ําแข็ง วันที่แดดร้อนร้อน เกย่ายมละลายแต่เธอมองเห็นไหม ว่าเรายังคงได้น้ําเย็นแก้ววันที่รักผลิกบ้านในใจของใครสักคนเราจะลืมว่าเสียความเป็นตัวตน เรื่องหนึ่งเช่นกันวันที่รักจําตรงจากเราไปให้ทรมานแต่เธอมองดีๆ ที่จริงมันไม่ได้เลวร้ายเมื่อเราได้บางอย่าง เราจะเสียบางอย่างเป็นธรรมดาเมื่อเราเสียบางอย่าง เราจะได้บางอย่างคืนมาใช่ไหมจบด้วยคํารับรัก ได้คําว่าเริ่มต้นมาเพื่อจะให้หัวใจเดินทางอีกครั้งวันที่รักผลิตบ้านในใจของใครสักคนเราจะลืมว่าเสียความเป็นตัวตน เรื่องหนึ่งเช่นกันวันที่รักจําตรงจากเราไปให้ทรมานแต่ถมองดีๆ ที่จริงมันไม่ได้เลวร้ายเมื่อเราได้บางอย่าง เราจะเสียบางอย่างเป็นธรรมดาเมื่อเราเสียบางอย่าง เราจะได้บางอย่างคืนมาใช่ไหมจบด้วยคํารับรัก ได้คําว่าเริ่มต้นมาเพื่อจะให้หัวใจเดินทางอีกครั้งแต่ละความทรงจําจะร้ายเท่าที่เมื่อเวลาผ่านไปก็จะล้อมให้เราตับต่อได้ความแข็งขังในใจเมื่อเราได้บางอย่างเราจะเสียบางอย่างเป็นธรรมดาเมื่อเราเห็นโอกาสอยู่ในร้อยน้ําตามันคือความมากเจ็บเท่าไรก็ต้องไม่เคยมีคําว่าสาหารักยังพอให้เริ่มต้นใบทุกวันนั่นคือความเป็นจริงและมันคือความแข็งขังใบทุกวัน
