Tussen stenen en kruis, ooit verhalen vertel.
Een wijk vol leven,
waar de trots is geveld.
De ramen breken zonder compassie of troost.
Wat ooit stond voor geluk,
nu in stilte verwoest.
Scannen het wassloot in de naam van Verhout.
Maar achter blijven is stilte,
die nooit meer verdwient.
Een plek vol herinnering,
op foto's bewoord.
Maar de ziel van het verleden,
blijft slummerend door.
Vroeger speelden de straatkinderen in het licht.
Hun lachen verdronk in het duistere zicht.
De lucht ademt stof,
schaduw van een tijd.
Met buldozes verdwenen,
wat ons rest is de spuit.
Scannen het wassloot in de naam van Verhout.
Maar achter blijven is stilte,
die nooit meer verdwient.
Een plek vol herinnering,
op foto's bewoord.
Maar de ziel van het verleden,
blijft slummerend door.
Geen hoop,
geen strijd, het was maar steen werd gezegd.
Maar ooit was *** stukje aard met liefde bedekt.
De muren fluisteren zacht,
wat ooit was is straks weg.
Alles verdwenen, zonder enig overleg.