Í gærda hver sig helst
að vera horfinn til þín drottin
því hjarta mitt var aldra
og dapurttin svo gengur því
og engin minna vina
hafið tíma til að gleðjast
svo það tók því ekki hansnir
að vera hérna lengur
og það er ekki gaman
fyrir þann sem trúð á lífið
og þóktist þeirra æskunnar
myrktu kransum menni
að vaka fram á nætu
og vera þáum tvitu
en vakna næsta morgun
sem áttræk gamal menni
en loks er ég þó vissum
að ég er aftur ungur
því en þá finnst minn lífið já,
dölar fullt og skrítið
og enn þá munn díg er líklega vakna því að falla
ég frest ná eiga kost á því að rasa ofur lítið
Svo þók ég verði fegin að vara til þín segna
þá finnst mér eins og sakir standa engin þörfa hvarta
því nötturinn sem þú gast mér er sjálfsagt engu síðuð
því samræmi við lítið
en glatt og jarnes hjarta
en loks er ég þó vissum
að ég er aftur ungur
því enn þá finnst minn lífið já,
dölar fullt og skrítið
og enn þá munn díg er líklega vakna því að falla
ég frest ná eiga kost á því að rasa ofur lítið
Hér á ég líka fjölda margt
eftir til að dástað
margt ókveðinn að ljóða
og hóp af góðum vinum
og þaraðauki veistum
að ég er tíðum hafið
í huga engum degartók að líða mánuðinum
en loks er ég þó vissum að ég er aftur ungur
því enn þá finnst minn lífið já,
dölar fullt og skrítið
og enn þá munn díg er líklega vakna því að falla
ég frest ná eiga kost á því að rasa ofur lítið
og enn þá munn díg er líklega vakna því að falla
ég frest ná eiga kost á því að rasa ofur lítið