Τεπαρύσσικη καμπαρέτσα,
και φραντζούσικες σοφίδες,
αυτές που κρυφτάνε κάτω από το μπαρέτσα
το πιο σαγόνα αγόρατο του σαρδιά.
Αυτές οι ξεχωρισμένες πιβνίες,
που μεσαιωνίζουν με χορή,
αυτές τις δρόμες που πάνω από το πρωί
έχουν αγχώρι,
για να μην τα κρυφτάνε.
Σήμερα,
σαρδιά,
τραγουδάμε,
από τα βίνγκια, σκάτω από τα ράμπατα,
όπως από τα ήχα,
καλά γνωστά από αυτές τις τελευταίες νύχτες.
Αυτές οι νύχτες αφαιρέσουν τάγκο,
που θα πληρώσω στο σαρδί μου,
αλλά μέσα από τα λάβια,
στο τέλος της σάλας,
θα πληρώσω με τέτοιον βίρσιο.
Θέλω να σε πει, να σου δώσω την δίκαια σου,
να πηγαίνεις στο μπάγκο,
να μην έρθεις στο μυαλό σου,
θέλω να με κορυφθώ,
να σε κοιτάω κάτω από το κόκκινο,
να κοιμηθώ,
να κάνω μπροστά από το σπίτι,
από πού τα κορυφαία θέματα μου φέρνουν τα πόδια μου,
γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω,
οπότε θα σε προσέχω.
Βιβλία,
μέσα από τα λάβια,
στο τέλος της σάλας,
θέλω να είμαι σήμερα το φαν φατάλ σου,
να τρώω ξανά τα κορυφαία.
Σε,
όπως η Βόσκα,
Ζωοζεφίν,
πέραστη στην κόλα,
να είσαι Παρίζα,
δεν θα καταστρέψεις τα λόγια μου.
Είναι δυνατόν,
οπότε θα πω ξανά,
ότι θέλω να σε πει, να δώσω την δίκαια σου,
να μπω στο μπάγκο,
να μπω στο μυαλό σου,
να μπω στο κεφάλι σου,
να κοιτάω κάτω από το κόκκινο,
να κοιμηθώ από τα κορυφαία θέματα μου,
ή να ζήσω έναν τόπο,
να ζητήσω στον κορυφαίο μου,
να κοιτάω μπροστά από τα κορυφαία θέματα μου,
να μην έχω το φάρμακο μου,
να μπω στον κορυφαίο μου,
να κοιτάω από τα λόγια μου,
να πω ότι θα έρθω κάποτε,
ότι ο Παρίζα θα είναι ο ίδιος.
Γιατί είμαι ένας μαύρος κότσος,
που όταν χάθηκε το κορυφαίο,
έπεσε σε τρία χέρια,
πραγματικά στην Παρίζα.
Μον Μάρτρο!