Það vex ein rós í fjarska
föl sem drifin snjós.
Ég hugsa oft til hennar
þá glæðist hjartans glóst.
Þeð blænum berst mér hennar randt,
hvar sem ég í heim er stönd,
svo blíð og hlý og góð.
Við sólarinnar fyrsta glít,
sír mér í mónd.
Sírðu ekki elskan mín,
en gleðið finnar njót.
Við saman skulum muna,
stund og stans,
en söknum ekki meir.
Við sólarinnar hinsta skinn, er eina auksum mín.
