Upp í risinu sérðu,
lítið ljós,
heit hjartu,
fölnud rós.
Matar leifa bójin skeið
undan nottinum samfiskans veigð.
Þau trúðu á drauma,
myrkriðsvalt,
draumarnir til báði þau.
Fingurnir gældu
við stálið kalt, lífsvegð
hvaðn dælan sau.
Draumarnir langir runni í eitt,
dofin þau fylgdu með.
Sprautan var lífið með henni gátu breykt,
öllu því sem ótti að ske.
Upp í risinu lágðu og ófusinn við,
óttan þrættu báð þráð.
Ekkert galt skeð því það var gert ef vel vara gáð.
Hittu stáleiljöki fríði og ró í skuggan um satália.
Hvítir hestar drauð vapnin með rómi og við hlið hans satúlja.
Trúði og drauma,
myrkriðsvalt,
draumarnir til báði þau.
Rómeo,
Júlia.
Þegar kaldir vindar,
haust sýns blása,
nabrirum gudurnar.
Sérðu Júli standa í óðassu,
hása í vonum lífi æðarnar.
Því Rómeo viltist inn á annafessvið,
hans slutverk gekk ekki þar.
Og stór skandur stittuð á byggð,
inn á klósett á þöktum bar.
Hittu stáleiljöki fríði og ró í skuggan um satália.
Hvítir hestar drauð vapnin með rómi og við hlið hans satúlja.
Trúði og drauma, myrkriðsvalt,
draumarnir til báði þau.
Rómeo,
Júlia.
Rómeo,
Júlia.