Gænum aldana smið, greinum saknana klið,
sögð var erda á skinn, blöðum fórn.
Hér var menningar tög, satt hér snorri í laug,
sem þar grundaði sakna heim bórn.
Svo kom skólin hér heim, hann var glukkúti geim,
eins og gola um sveitirnar hlýr.
Þar fjög æska nýtt skjól og til mennunar tól,
byðir eldust og styrtust á nýr.
Þegar haustar um þér heimann búast ég fyrr,
hlaðið þötum er koffortið brúnt.
Röskum fjölögum með reyka víkinakveð,
strax í reykost og svo út á rút.
Þar var unglingafjöld, alltaf gleðin hugöld,
oft í guðun í romantísk stund.
Þó að grött væru kjör var oft kraftur og fjör,
kittust ná í þar hálur og sprönd.
Röskum fjölögum með reykost og svo út á rút.
Skráð í úti vist var, varðla skrópað var þar,
en á spóknum var yfirleik hýtt.
Ælltu bollta um grund, aðrir genguð um stund,
yðja mörg og hver stundin var nýtt.
Heima visturinn vist, verður ekki hér nýst,
hafðu nabgiftir herbergin far.
Kleppur ekkum í flós, kom svo eden í ljós,
hvenna vistinn þar vinsælur starf.
Þegar aldur fyrir að, oft ég hugsa um það,
hversu grövult og gott var það líf,
sem á vistunum var.
Vist var fjur stundum þar,
oftast græskullust gaman og kýf.
Reykjólds minninga mál,
mörgum ég að í sál,
marga sporinn um torrfæra leið.
Var þar vín átta til,
veita gleði og nýl,
endur fundir um æðinnar skeið.