માતા પિતાય બંને જોવનમાં જોયાનું કહું હોય તો રામ એક અયુધ્યા નાઈ બાપ વાન પણે સો અયુધ્યા જ�
જે ત્લું સુખ આપો જો મારા દૃભાગીન આશિર્વાદ પરેતો જાઓ દેટે આતો હોગુકુંજ બસ મંજુરી તો આ�
ચોડી વર્સના અનવાસના વિયોગના ક્યારેક મારા જોવનમાં એક ખૂણામાં બેસીને સંધ્યાના સમેયે વય
વયુદેહી સાથે પણ ના આયી શતે કરણ તો તુત્ર હદોનું જતંને કેમ કર્યું છે મારું મન્જા આરે દાગ
પિતાજીને જેવને જ વર્વાન રામેં શરૂઆત કરી છે દેવી પિતાની આજીના માની વન જાઓંછું ચાઇદ વર્�
વર્ફ કાલે પૂરાખ છે માં ખુબ દોખી છે એની સ્વિવાં કરવાત હું જાવું શુકદાચ તમે કહો કે હું �
પણ સાથ્યાયું પણ બોવી વનને લાયક તો કાલી કિરાચને કીશોરી હોય તમે વનને યોગ્ય નથી ત્રીએ ઘરન�
ભોષણ છે વનને તો તમારી ઉમન નાની છે કુશ કર્ટક વારા મારે દીપર તમે ચાલી શકો નહિ પહારેમાં વજ�
સમજાયું છે તમારે કહે કહેવું છે સંતોયે તેવું મનતવી આછું છે કે સિતાજી ભર્વાન રામજીને જ�
પહેવું પડે એટલે હું નથી રાડી અને છતાય આપે પૂછું છે કેહે જાણવા ખાતર જાણે કે તમે મને કહુ�
કહું કે તમારી ઉંમર નાની છે તો આપણી ઉંમર વનને યોગ્ય છે તમે કુશ્કન્તકો પર પથ્રીલા માર્ગ �
ચાલી શકો તો તમારે પગણે પગણે ચાર મંગલ ફેરા ફરેલી વું ના ચાલી શકો વહીં તમારે પંથે ચાલેઓ
તમારા વિરખમાં જીવી શક્ષે તો મને અવધમાં રાખીં જાઓ બાકી ત્રભુ મુઝે સાથ લેલો
નીક્કે રાત્રીય દાસી ચરણ બદાવી મારા જીવનને ધન્ય માદીશ વરક્ષની નીચેના ન્યાસને ઉં સૂર્સદ
કરો જે બેનું તે બેનું આપણે કય સ્મરુતી એ ઈશ્વરની મોટી બેટ ગણાય છે યાદ રહે એ બહું સારી વા
પ્રમાંત્લો એ ખુબ કરુણા કરીં છે જેયું તર કે એ ભૂલી શકે છે વિશ્મરુતી બહું મોટો આશિર્વા
ભૂલી જવું એ જ શુક છે ભૂલી જવું આપણે ભૂલી શક્તા નથી એટલો ભૂખી છી ભૂલો ભગમાંસે કાઓ હામે �
પૂરુતી દ્રેટ દોખ ભૂલી નાહી શુક કોઈ માનતને આપણે મલીએ અને કરીએ કે કેન છો અમરાત તો કેશે ઘવ�
બહું સરસ વેવસ્તા સાથી દારું પણ સારા જમ્માનું સારું બધી જગ્યા એ દેવ દર્શમ બહું સરસ રી�
પાઇજે તુમરે ભાગો ને પ્રસિદ્ધ પાઇજે તુમરે ભાગો ને રામે કોહ આયે જમ્માનું જમ્માને તે જે�
દેખે જેરા તોપાઈ માહીન મેં લખી શકાય કી તુમરે ભાગો ને રામે કો પારે જમ્મ જમ્મકે દુખ નીકા�
વે આમે લખી શકાય કરી તામે કે મિશ્કેલી નો પડે તુમરે ભાગો ને રામે કો પારે જમ્મ જમ્મકે દુખ
એ બીજી જેગાય ગર્તિમાં પરિણેમું છે આ સંસારાં દુખને નુક્તિ નથી એટલે સાધુ પુર્શોરે સંસ�
સંસારને દુખ મહી ગણે એ કદી નવસ્થા છે પ્રમાત્માની આ સૃષ્ટીમાં દુખને ભૂલ્યાં તેકલે તુંસ
તું દુખને ભૂલ્યાં તેકલે તુંસ
વક્તા જનમનાં દુખનું વર્ણાં આબે હું બાકડી પાસે એકકલાગ ત્વિદી કરે
તો પણ યે દુખ આપણે અનુભયું છે છતાય એ દુખ આજ બનેન તંને સતાયી શક્તુ નથી કારણ ભૂલાઈ લું છે
પરમાતમાનો આશ્વે કર્યાતી તુલ્સી જી કહે એક જનમનું નહિ પણ જનમ જનમકે દુખ વિશરાવે
અહીં વિશમૃતિની વ્યવસ્થા જે એ ભગવાનની મોટી કરુણા જે ભૂલો
માણત ભૂલી શક્તો નથી એટલે દુખી થાય અને ભૂલ્વા માતે એ થ્રિષ્ટ ઉપાય જે
કોઈ નું સોનીરા નબ્રગે બને તો આખીલા