Քուլու համրենք համիները,
Երբ հոգու խորկում անդունդ,
Իմ ընկերը մենությունն է դարնում.
Ինչ առժեք ունիք ոսերը,
Նատալիս է պարձ այդ հարցը,
Ամպերին, որ կոկեր պարմն էն արնում.
Ինչ առժենք հենդի վերկերը,
Որ բացել է կող այդ սերը,
Քոյությունն էս պակելով իրենում.
Կամի,
կամի,
այդ ուր ես տարել դակիմ հուշերը,
Կամի,
կամի,
դու ուր ինձ թե վեր,
որ հետեւ եմ կեզ կամի.
Ես պակում եմ ինմաչքերը,
Ու թվում է թե
տեսնում եմ,
Այն ուղին, որ դեպիք եզ է բերում.
Ստախոս է ինձ տխերը,
Ու ռասում է ինչ է ամպատեր,
Սերը այն հոգու,
որ լույս է պնդրում.
